گهی با خاک یکسانم
گهی با اشک درمانم
گهی لرزند ه پاها را به سوی پیش میرانم
گهی با خود سخن گفتن
گهی بر آسمان حیران
گهی با بال شوق پرواز می کردم چو انسانم
گهی چون کوه پا برجا نه هر طوفان برقصاند
گهی از سوز دل گریان مثال ابر بارانم
گهی با عشق رودررو شدن از ذوق گریانم
گهی صبرو شکیبایی گهی تعجیل بی بنیاد
گهی گرم و گهی سرد گهی خاموش و حیرانم
گهی صلح و گهی با جنگ
, گهی آشتی و گهی بی رنگ
گهی آهنگ خود بودن
گهی با سازو سامانم
وطن سوزد مرا در هجرخود چون شمع خاموشی
غریب و بی کس و بی میهن در شام هجرانم
