افسانۀ زندگی
آنچــنان سـوزم که روشن باشد از من خانه ها
گــرد من خوبان ازآن گــردند چون پروانه ها
گــرچه بر افســــانه های زندگی دل بســته ایم
خـُفت بایــد پیـش ازآن کآخر شوند افســانه ها
زندگی شـــیرین بوَد لیکن چو پیری دررســــد
می خلـــد بر دل تورا چون خــارها ریحانه ها
در ره ما بی سبــب دام اجل گـــسترده نیـــست
چیده ایم ای دوست بیش ازقســمت خود دانه ها
گرچه آزادی خوشست امّا خوش آنعهدی که بود
از کهــن پیوندهــــــــــــــا بر پای دل زولانه ها
روزگار آویــــزۀ گردن کنــــــــــد خرمُهره اش
آنکه آســـــان یابد و از کف دهد دُردانـــــــه ها
نعرۀ دیوانه ها بشــــــــنیده ای، نشــــــــنیده ای
شــــــــــیون زنجیرها از زحمت دیوانـــــــه ها
هست تدبیری اگر پیمـــــــــــــانه پُر گردد زمی
عمر را تدبیــــــــــر کو؟ گر پُر شود پیمانه هـــا
گرچه سرگرم تمیز از خود و بیـــگانه ایـــــــــم
خانۀ خویشان پُر است امروز از بیگانه هــــــــا
ناتوانی بین که بــــــاید بود ممـــــنــــــون اجــل
بس که سـنگین است بار زندگی بر شــــــانه ها
کاش فکرت پرکشـــــــــــیدی زودتر زین آشیان
تا نمی دیدی تهی از دوســتان کاشـــــــــــانه هاچه دل؟
از حــال دل مپـرس که ســـــــرتا بـــــپا دلم
امـّا چه دل؟ کـه ورد منســـت: ای خدا دلـم!
آمــــــوخــــت داربـاز فلـک دالـــــــبازیــــم
دوری و درد و داغ درآویخــــت بـا دلـــــــم
دیــرآشــــناست، لیک چو شد آشــــنا به کس
یکـــدم جـــــــدا نمی شود از آشنــــــــــا دلم
در آســــتان دوســـت برد درد را ز یـــــــاد
گوید، رســـــــیده ایم به دارالـشـــــّفا، دلـــم
نارد جز از تو یاد و نگیرد جز از تـو نـــام
ای نـــازنیـــــــن ببین که چه کردی تو با دلم
گفتــــم دل آرمـــــید، دلارام می رســـــــــــد
گشــــتســت از قدوم تـــو معجـــز نمـــا دلـم
بنشــین که دل ز بوی خوشت جان تازه یافت
تــــا کــــــی نیازمند نســــــیم صبــــــا دلــم؟
حاجت به شرح نیست که دانی چو پیش توست
شـــاد است و همچو باغ بهشـــت است وا دلم
دور از تو شـــــــرح غصـّـۀ دل نیست گفتنی
آتشـــکده ست ســـــــــــینه ام، آتش نوا دلـــم
گر جان فکرت از تن خــــاکی رود چه باک؟
مپســــــند کاز کمنـــــــد تو گردد رهـــــا دلم