رها كن ناز

رها كن ناز، تا تنها نماني

مكن استيزه، تا عررا نماني

مكن گرگي، مرنجان همرهان را

كه تا چون گرگ در صحرا نماني

دو چشم خويشتن در غيب دردوز

كه تا آنجا روي، اينجا نماني

منه لب بر لب هر بوسه جويي

كه تا ز آن دلبر زيبا نماني

ز دام عشوه پر خود نگه‌دار

كه تا از اوج و از بالا نماني

مشو مولاي هي ناشسته رويي

كه تا از عشق، مولانا نماني

مكن رخ همچو زر از غصهء سيم

كه تا زين سيم، ز آن سيما نماني

چو تو ملك ابد جويي به همت

ازين نان و ازين شربا نماني

رها كن عربده، خو كن حليمي

كه تا از بزم شاه ما نماني

همي كش سرمهء تعظيم در چشم

پياپي، تا كه نابينا نماني

چو ذره باش پويان سوي خورشيد

كه تا چون خاك، زير پا نماني

چو استاره به بالا شب‌روي كن

كه تا ز آن ماه بي‌همتا نماني

مزن هر كوزه را در خنب صفوت

كه تا از عروة‌الوثقي نماني