سر عالم نمي‌دارم

من از اقليم بالايم سر عالم نمي‌دارم

نه از آبم نه از خاكم سر عالم نمي‌دارم

اگر بالاست پراختر وگر درياست پرگوهر

وگر صحراست پرعبهر سر آن هم نمي‌دارم

مرا گويي ظريفي كن دمي با ما حريفي كن

مرا گفته‌ست لاتسكن تو را همدم نمي‌دارم

مرا چون دايه فضلش به شير لطف پرورده‌ست

چو من مخمور آن شيرم سر زمزم نمي‌دارم

در آن شربت كه جان سازد دل مشتاق جان بازد

خرد خواهد كه دريازد منش محرم نمي‌دارم

ز شادي‌ها چو بيزارم سر غم از كجا دارم

به غير يار دلدارم خوش و خرم نمي‌دارم

پي آن خمر چون عندم شكم بر روزه مي بندم

كه من آن سرو آزادم كه برگ غم نمي‌دارم

درافتادم در آب جو شدم شسته ز رنگ و بو

ز عشق ذوق زخم او سر مرهم نمي‌دارم

تو روز و شب دو مركب دان يكي اشهب يكي ادهم

بر اشهب بر نمي‌شينم سر ادهم نمي‌دارم

جز اين منهاج روز و شب بود عشاق را مرهب

كه بر مسلك به زير اين كهن طارم نمي‌دارم

به باغ عشق مرغانند سوي بي‌سويي پران

من ايشان را سليمانم ولي خاتم نمي‌دارم

منم عيسي خوش خنده كه شد عالم به من زنده

ولي نسبت ز حق دارم من از مريم نمي‌دارم

ز عشق اين حرف بشنيدم خموشي راه خود ديدم

بگو عشقا كه من با دوست لا و لم نمي‌دارم